Dag 4: Houston, we've got a problem... the eagle has stranded

Vandaar onze blog van dag 4 met enige vertraging. Excuses voor de vertraging, maar zoals je hieronder kunt lezen hadden we even wat anders aan ons hoofd. Ons bereikten al bezorgde reacties of het wel goed ging, maar het gaat uitstekend met ons!

Na een heerlijk verblijf in ons 5 sterren hotel in Avignon (met glazen scheidingswand tussen de badkamer en de slaapkamer die elektronisch kon worden gedimd - ...Je ziet me wel...Je ziet me niet... - hebben we onze Duckatti uit de verwarmde parkeergarage van het hotel gehaald. Voor vertrek hebben we nog even gecontroleerd of de sirenes en de luidspreker op het dak nog naar behoren werkten. Zoals verwacht was er geen enkel probleem en klonk het fantastisch in de parkeerkelder. 

De organisatie van de Carbagerun had aangegeven dat er vandaag weinig benzinepompen beschikbaar zouden zijn langs de route naar Toulouse. Bij de eerste pomp na Avignon was het dan ook druk met andere runners. Voor ons stond een Audi met trekhaak en deze hebben we zo gepositioneerd (met lichte dwang vooruit geduwd) dat wij vrij konden tanken. De nummerplaat aan de voorzijde heeft een klein deukje opgelopen, maar we kregen wel applaus voor deze actie. We hebben een ontzettende hekel aan bumperklevers, vooral die aan de voorzijde van onze auto. De route over de verschillende bergpassen was bijzonder mooi. Smalle wegen, afgewisseld met rustieke bruggetjes over heldere bergstroompjes. Op één van die bruggetjes hebben we geparkeerd om het koelreservoir reparatie setje (de rauwe eieren) uit de kofferbak te halen. Nadat we onze weg vervolgd hebben was er inmiddels een hele rij renners achter ons enthousiast aan het toeteren. Dat was voor ons reden genoeg om onze bolide op een smal bruggetje tot stilstand te brengen, uit te stappen en de eieren demonstratief uit de kofferbak te pakken. De auto meteen achter ons hebben we vervolgens bekogeld met rauwe eieren. Hadden ze maar geen kip op hun motorkap moeten plaatsen. 

Plotseling begon het olielampje in het dashboard op te lichten. Nu brandden er vanaf het begin al constant 3 lampjes en af en toe zelfs 9, maar deze was nieuw voor ons. Onverstoord reden we verder, totdat er onheilspellende geluiden uit het vooronder kwamen. De resterende motorolie die we bij vertrek uit Nederland al hadden meegenomen (vooruitziende blik) hebben we, nadat de motor was afgekoeld, bij het juiste reservoir toegevoegd. Na een paar rochelende geluiden startte de Duckatti zowaar. Twee kilometer verder was het echter over en uit. De witte rook (niet van een nieuwe paus) kwam door de ventilatiegaten in het dashboard naar binnen. René stuurde de bolide behoedzaam in een greppel om verdere schade te voorkomen.

Heel toepasselijk heette het gehucht waar wij onze trouwe vierwieler hebben zien stranden: Le Penarie (echt waar!). Nadat andere runners ons vriendelijk hadden uitgelachen en zeiden dat het waarschijnlijk“eiergooi-karma”betrof, reden ze verder. Uiteindelijk heeft een team ons op sleeptouw genomen naar het meest troosteloze dorpje in Zuid Frankrijk, L'Esperou. We kunnen wel stellen dat onze Duckatti hoogstwaarschijnlijk de geest heeft gegeven door een te hoog cholesterol gehalte in het koelvloeistofsysteem. De motor is volledig vastgelopen en er zit aan de onderkant een gat waar olie uitstroomt. De koppakking heeft het in ieder geval wel gehouden, das het goede nieuws. Veel runners maakten zich daar namelijk ernstig zorgen over. De Duckatti is niet meer te repareren en we hebben noodgedwongen onze intrek genomen in het plaatselijk zeer goed bekend staande 2 sterren hotel Le Touring. We moeten zeggen dat de kamer en bedden nog niet zo slecht waren, maar het avondeten! Wij kunnen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid melden dat de eigenaresse waarschijnlijk de slechtste kok van (tenminste) heel Frankrijk is. Of is het onbeleefd om over het eten te klagen als je een 4 gangen 'diner' krijgt voor 15 euro? Het voorgerecht bestond uit laffe soep, waarschijnlijk kokend water waar enkele spliterwten in waren gegooid en die daarna lieftallig geroerd was met een 2 weken oude prei. Een kop kokend water is lekkerder. Aangezien we trek hadden als een bouwvakker hebben we met heel veel peper en zout erbij toch een paar hapjes 'soep' gegeten. De volgende gang werd met een mooi gebaar geserveerd. Twee worstjes (1 per persoon) en aardappelpuree vermengd met kaas (werd erbij verteld anders hadden we dit niet geraden) en om het geheel nog wat op te fleuren werd het totaal opgeleukt met 3 rauwe slablaadjes. Toen de derde gang. Een kaasplankje, bestaande uit gesneden stokbroodjes met 2 soorten kaas. Daar kon gelukkig niets aan verprutst worden en de kaasjes waren ook lekker... Het toetje tenslotte, 2 bolletjes ijs naar keuze, was opgeleukt met een droog, maar desalniettemin smakeloos klef, opgerold koekje. Tevreden hebben we op onze hotelkamer de meegebrachte flessen Limoncello en Cubaanse rum soldaat gemaakt.

Zo eindige onze dag toch nog vrolijk! Zie de foto’s voor een impressie van de dag.

We kunnen al verklappen dat we na een lange reis inmiddels weer thuis zijn. Onze blog van dag 5 volgt nog, een cliffhanger...die mag je niet missen!