Dag 5: Françaises zijn leuk, Franse mannen zijn horken

Vandaag zijn we vroeg opgestaan, want er valt natuurlijk veel te regelen.

De ANWB en de reisverzekering vinden ons namelijk niet zielig genoeg en gaan ons niet helpen. Carbagerunners en deelnemers van toertochten zijn uitgesloten van hulp en/of repatriëring. Zelfs als we zeggen dat we heel lief zijn, platinum member (lid sinds 1986) en tóch wel erg zielig….het gaat niet door!

Dan eerst maar even ontbijten. We zijn natuurlijk benieuwd wat onze Franse keukenprinses van “le petit déjeuner” heeft gemaakt. We gaan zitten in de sfeervol ingerichte ontbijtzaal (annex bar, opslagruimte, voorzien van poster-ophang-plek en stofverzamelende gordijnen). Het ochtendzonnetje kietelt ons in het gezicht. We gaan dus maar even verplaatsen. Op de eerste vraag van mevrouw de hotelier zijn we nog niet goed voorbereid; “Seriez vous, café ou thé?". In een vlaag van verstandsverbijstering zeggen we allebei “Café, s’il-vous-plaît” (hadden we niet moeten doen!). Het brood (2x een halfje VERSE!!!! “pain du stok”, plakjes geroosterde “pain du stok” van gisteren en 3 kruimelige croissants) wordt samen met 2 hompjes boter en een schaaltje abrikozengelei op tafel gedeponeerd. 1 Glaasje Aldi Multivruchtdrank completeerde het ontbijt. René durfde de kaas van gisteren nogmaals te vragen. De koffie is zeer waarschijnlijk gemaakt van de restjes die vorige klanten de afgelopen week hebben laten staan en is door mevrouw Bocuse (voor de fijnproevers onder ons, ze is beslist geen familie) in de magnetron opgewarmd. Wederom hebben we niet alles opgegeten (ondanks de grote trek) en hebben we onze koffers gehaald. 

​

Uitgecheckt uit het hotel (in de hoop dat we hier niet nogmaals hoefden te verblijven) en onze bagage in de Duckatti gelegd. Gelukkig, hij staat er nog. De garage is nog niet open en we besluiten om in het koffiebarretje aan de overkant te gaan zitten, die gelukkig al zo vroeg open was.

We vragen in ons beste Frans wat het kost om een taxi te krijgen naar Montpellier. Na telefonisch overleg deelt de eigenaresse van de koffiebar ons mee dat dit € 150 gaat bedragen. Blijkbaar ziet ze onze teleurgestelde gezichtjes en ze komt even later met een briefje waarop de bustijden naar “Le Vigne” vermeld staan, evenals de prijs per persoon: € 1,50!!

We spoeden ons naar de garage om te vragen of onze bagage daar vandaag mag blijven staan, want wij willen een huurauto bij het vliegveld van Montpellier proberen te regelen. Die kan namelijk in Assen achtergelaten worden. Ook bij de garage krijgen we wederom alle medewerking.  

Hebben we ons dan altijd zo vergist in de Fransen? Vriendelijk, behulpzaam, medelevend.

Met onze rugtassen gaan we op een drafje naar het bushalte. Daar aangekomen gaan we elk op aan een zijde van de straat staan (dan staat in ieder geval 1 van ons goed). René heeft z’n stappen van de stappenteller voor vandaag trouwens al weer binnen. Even later komt er nog een medepassagier die ons vriendelijk uitlegt dat de bustijd ruim genomen dient te worden en dat het best nog 10 minuten kan duren. Het busje (een echte butjesbus) komt aangereden en René en ik klimmen naar de achterbank, want we weten nog van vroeger dat je achterin kunt keten. Was dus niet verstandig. De bergweggetjes slingeren namelijk nogal. Als je zelf rijdt is dat leuk, maar achterin een loeiheet busje niet. Na ruim een half uur komen we in “Le Vigne” Daar gaan we even een goed ontbijt tot ons nemen met pain français, honing, boter en echte koffie.

Bij de bushalte gaan we op  het bankje zitten en even later komt er een jong meisje naar mij toe en vraagt vriendelijk of we naar Montpellier gaan? Nu kan ik, Jan Jaap, eindelijk mijn zinnen zeggen die ik al een week aan het oefenen ben. “Je ne parlez pas Français…. Je ne comprends pas…. Parlez vous Anglais”. Het meisje bloost en stamelt in het Engels dat we met de gereedstaande bus naar “Ganges”  mee moeten en niet met de volgende, want die rijdt niet in verband met de vakantieperiode. We stappen in, gaan bij het raam zitten en de bus vertrekt. Even later loopt René naar het meisje en vraagt haar waar we het beste uit kunnen stappen. In zijn beste Frans hoor ik hem zeggen “Mersie… Mersie bokoep”. Één halte voordat wij er uit moeten komt er een Franse jongen naar ons en zegt dat we er hier uit moeten, aangezien er vandaag markt is in Ganges, waardoor de bus niet stopt op onze overstapplek. Gedwee en verbaasd van zoveel medeleven stappen we bij het plaatselijke kliniekje uit. René regelt, vanaf de bushalte, met de Ipad, de huurauto die we moeten ophalen bij het vliegveld.

Ondertussen knoop ik een gesprek aan met de vriendin van de Franse jongen.

Zelfs na drie kwartier is de bus er nog steeds niet. De Franse jongen wordt ongeduldig en steekt z’n duim op. Binnen 3 minuten heeft hij, samen met z’n vriendinnetje, een lift. Wij blijven verbouwereerd achter. We hoeven ons wereldbeeld gelukkig niet bij te stellen. Françaises zijn leuk, maar FRANSE MANNEN ZIJN EN BLIJVEN  HORKEN. Het beeld is weer bevestigd.

Goed voorbeeld doet goed volgen. We steken onze duim ook op en lopen langzaam naar de richting van Montpellier. In de verte ontwaren we de Super-U, een mega supermarkt met tevens een autoverhuur. Het kantoortje gaat net dicht, dus we mogen om 14 uur terugkomen. In het kantoortje ligt ook een visitekaartje van een taxibedrijf. Ongeduldig als wij zijn proberen we een taxi te regelen. Gaat ons € 90 kosten, maar dat schiet wel lekker op. We zitten buiten in het zonnetje te wachten. Maar de trouwe lezer raadt het vast al, de taxi komt niet opdagen! We besluiten toch een auto te huren.

Tijdens het invullen van de gegevens voor de huurauto voor Ganges-Montpellier en weer terug, staat René op de uitkijk of de taxi toch nog zou komen. Met een rood hoofd stormt hij even later het kantoortje binnen. DE TAXI IS ER, maar inmiddels is de huurauto geregeld en we besluiten het daarbij te houden, bovendien nog goedkoper ook dan de taxi. Samen met de medewerker van de Super-U loop ik om de auto en als alles gereed is rij ik de auto voor zodat René ongezien kan instappen. In onze ooghoeken zien we de taxichauffeur nog steeds zoeken naar 2 mannen die een taxi besteld hebben. De telefoon is nog 23 keer overgegaan. Geeft niks, hij stond op trillen (hadden we uit voorzorg maar vast ingesteld om te voorkomen dat we door onze telefoon door de mand zouden vallen bij een eventueel alsnog aanstormende taxi).

Met de auto rijden we naar het vliegveld van Montpellier. Daar aangekomen staat onze 2de huurauto klaar. Zeer decadent rijden we met 2 huurauto’s terug om de ene in te leveren en de andere vol te gooien met de bagage die nog bij de garage ligt. Om 7 uur ’s avonds kunnen we eindelijk vertrekken richting Nederland, waar we de volgende ochtend vroeg aankomen.

De Duckatti hebben we moeten achterlaten in Frankrijk, Andorra hebben we niet gezien, maar we hebben ontzettend veel plezier gehad.

Het zit er op!

René en Jan Jaap